Buschauffeur

Vandaag was het huwelijk van Prins William en Kate Middleton, je kon er niet omheen. Ik zelf ben niet zo van het koningshuis enzo... laat die mensen daar maar in hun kasteel maar aan plaren ik vind het goed. maar mijn moeder daar in tegen is daar helemaal fan van, ze houdt er echt van, om daar de hele dag na te kijken wat mensen aan hebben...? dat snap ik niet, die hebben gewoon zo veel geld dat ze voor elke scheet een nieuwe jurk kunnen kopen, en dan die hoeden. kan het nog artistieker.

Ik wist het wel als ik zoveel geld had, ik ging mijn bus rijbewijs halen, want dat lijkt me leuk! ik zou 's ochtends in de bus rustige muziek aan zetten waar mensen wel rustig van wakker konden worden. maar s'middags of 's avonds ik had leuke vrolijke muziek aan gezet, zo'n meezing muziek weetje wel. heerlijk een vrolijke buschauffeur, kan mijn dag 's ochtends al helemaal goed maken.


Maar nog even terug op het huwelijk van William en Kate, daar stond in de metro gister een hele leuke column over in de Metro, wacht............ Ik zoek hem even op..........:

Dus jij wilt mijn dochter trouwen?

 
Morgen trouwt prins William zijn Kate Middleton. Ik lees dat hij netjes toestemming heeft gevraagd aan haar vader. Dat werpt vragen op. Was het huwelijk niet doorgegaan als pa Middleton nee had gezegd? Dat zou me wat zijn. Prins William die bleekjes een persconferentie belegt: “Het gaat niet door. Het mag niet van haar pa.” Maar goed, de man heeft dus ja gezegd. Ongelooflijk. Wat voor vader ben je dan?

Ik sta daar toch heel anders in. “Dus jij wilt mijn dochter trouwen?” Eerst eens een lange stilte laten vallen. Dat doet het altijd goed. Rustig een minuut of drie luisteren naar het getik van de staande klok naast de rookstoelen, want zo gaat dat in Groot-Brittannië. En dan van wal steken. “Kijk Willy. Mag ik jou Willy noemen? Ja? Mooi. Luister Willymans, dat jij op je achtentwintigste al bijna kaal bent, is helemaal niet erg. En dat je voor vijftig procent uit de genen van prins Charles bent opgebouwd, kun jij ook niets aan doen. In ieder geval heb je de oren van je moeder, zullen we maar zeggen. Even goede vrienden. Maar als ik zie hoe ouwelijk Kate zich kleedt sinds ze jou kent, maak ik me zorgen. Ze is steeds meer op een etalagepop gaan lijken. Rijst de vraag: wat heb jij mijn oogappeltje eigenlijk te bieden, Willymans? Nou? Oh, ze wordt prinses. Toe maar. En je geeft haar de verlovingsring van je moeder? Nou, geweldig. Wacht, dan kom ik even overeind. Jij zegt dus eigenlijk: Kate wordt lid van het Brits koninklijk huis, het enige huis waar iedereen gegarandeerd diep ongelukkig is. 

Chapeau, Willymans! Dan moet je godverdomme wel heel veel van mijn dochter houden! Nee, ik laat het boordje van je overhemd helemaal niet los! Weet je, ik geef jou helemaal geen toestemming mijn Kate te trouwen. Tenzij je écht voor de liefde kiest, maar dan heb je mijn zegen ook helemaal niet nodig. Dan vluchten jullie samen naar een ver land om daar in alle anonimiteit gelukkig te worden. Maar dat zit er zeker niet in, hè. Nee, want stiekem geniet jij met volle teugen van je absurde leventje. Net als je pa. En nu mijn huis uit, voordat ik allebei je benen breek. Loser.”

Column Metronieuws, 28-04-2010, door Luuk Koelman

Ik heb me hier scheef om gelachen, leuk dat sarcastische ongeacht of je voor of tegen trouwen of koningshuis bent, beetje lucht tussen de bladen is soms wel lekker.